Η ενδιάμεση έκθεση του ΟΟΣΑ για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα την οποία κρύβει, αλλά εφαρμόζει ήδη, η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας

 

Της Συντακτικής Επιτροπής του Σελιδοδείκτη*

 

Ήδη από τον Φεβρουάριο του 2017 το υπουργείο Παιδείας έχει στα χέρια του την ενδιάμεση έκθεση του ΟΟΣΑ για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Η έκθεση, αν και δημοσιευμένη στην ιστοσελίδα του ΟΟΣΑ[1], κατά ένα παράξενο τρόπο παραμένει κρυφή από την ελληνική εκπαιδευτική κοινότητα, καθώς μέχρι τώρα έχουν παρουσιαστεί μόνο επιμέρους πλευρές της μέσω επιλεκτικών διαρροών από τον κυβερνητικό τύπο[2]  ενώ το Υπ. Παιδείας ισχυρίζεται ακόμα και στις επίσημες συναντήσεις του με τις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες (ΟΛΜΕ – ΔΟΕ) ότι δεν την γνωρίζει και την αναμένει!

Στο παρόν άρθρο θα επικεντρωθούμε συνοπτικά στους βασικούς άξονες των προτάσεων του ΟΟΣΑ για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και θα εξετάσουμε στη βάση αυτής της παρουσίασης δύο κρίσιμες -κατά τη γνώμη μας- διαστάσεις, αφενός τον βαθμό συμμόρφωσης του υπουργείου στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα του ΟΟΣΑ και αφετέρου τον βαθμό διαφοροποίησης της σημερινής ενδιάμεσης έκθεσης του ΟΟΣΑ, σε σχέση με τις προτάσεις που ο ίδιος είχε καταθέσει το 2011. Οι δύο διαστάσεις ασφαλώς αλληλοδιαπλέκονται κι είναι κρίσιμες για την κατανόηση των γενικότερων πολιτικών σχεδιασμών των αστικών δυνάμεων στο πεδίο του σχολείου. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κι ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας ισχυρίζονται ότι ο ρόλος του ΟΟΣΑ είναι απλά συμβουλευτικός κι όχι δεσμευτικός και ταυτόχρονα ότι η νέα έκθεση δεν μπορεί παρά να λαμβάνει υπόψη της τα νέα δεδομένα που διαμορφώθηκαν στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και την ελληνική κοινωνία μετά το 2015.

Θυμίζουμε ότι η έκθεση ΟΟΣΑ του 2011 αποτέλεσε μια σημαντική τομή για την ελληνική εκπαίδευση. Η εκπαιδευτική πολιτική των κυβερνήσεων από το 2011 και μετά βασίστηκε πάνω στις πολύ συγκεκριμένες, νεοφιλελεύθερης κοπής, προτάσεις του ΟΟΣΑ. Ο εξορθολογισμός του σχολικού δικτύου διαμέσου μαζικών συγχωνεύσεων – καταργήσεων σχολικών μονάδων, η θεσμοθέτηση ανεξάρτητων αρχών αξιολόγησης σχολείων και πανεπιστημίων (ΑΔΙΠΠΔΕ-ΑΔΙΠ), το Π.Δ. 152 για την ατομική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, η αύξηση του διδακτικού ωραρίου, οι διαθεσιμότητες εκπαιδευτικών και ο νόμος πλαίσιο για τα πανεπιστήμια αποτελούν μερικές μόνο εξειδικεύσεις της έκθεσης ΟΟΣΑ του 2011 για την ελληνική εκπαίδευση. Επομένως, κάθε άλλο παρά  συμβουλευτικό / τεχνοκρατικό ρόλο είχε ο ΟΟΣΑ τα τελευταία 6 χρόνια στη διαμόρφωση της εκπαιδευτικής πολιτικής.

Ένα αμερικάνικο ΟΧΙ στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης

του Γιώργου Καλημερίδη

Τον περασμένο Νοέμβριο στην πολιτεία της Μασαχουσέτης των ΗΠΑ πραγματοποιήθηκε ένα πολύ ενδιαφέρον δημοψήφισμα για το αν θα έπρεπε να επεκταθούν τα λεγόμενα charter schools. Αν και παράδοξο για τα ελληνικά δεδομένα να γίνεται δημοψήφισμα για ζητήματα εκπαιδευτικής πολιτικής, το συγκεκριμένο δημοψήφισμα πήρε μεγάλες πολιτικές διαστάσεις, φτάνει να αναλογιστούμε ότι ψήφισαν περίπου 3.5 εκατομμύρια άνθρωποι και ξοδεύτηκαν 40 εκατ. δολάρια για την εκλογική καμπάνια των δύο αντίπαλων στρατοπέδων που είναι και το υψηλότερο ιστορικά για τη συγκεκριμένη πολιτεία. Το ερώτημα, αν και παραπλανητικό, καθώς δεν αφορούσε συνολικά την πολιτική απέναντι στα charter schools, αλλά τη δημιουργία ή όχι 12 καινούριων charters, μετατράπηκε σε μια συνολική πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ των υποστηρικτών της επιχειρηματικής δράσης στα σχολεία και των εκπαιδευτικών σωματείων και των συλλογικοτήτων που υπερασπίζονται το δημόσιο σχολείο και βλέπουν τη μόρφωση ως συλλογικό κοινωνικό δικαίωμα.

Τα charter schools, δηλαδή σχολεία δημόσιας χρηματοδοτήσης αλλά ιδιωτικού επιχειρηματικού ελέγχου, αποτελούν την αιχμή του δόρατος του διεθνούς νεοφιλελευθερισμού, ενώ στις ΗΠΑ, ειδικότερα, ισχυρά καπιταλιστικά συγκροτήματα, όπως το  ίδρυμα Melinda & Bill Gates και το Walton Education Foundation είναι βασικοί υποστηρικτές τους. Το γεγονός ότι μεγιστάνες  του κεφαλαίου, των οποίων το εισόδημα ισοδυναμεί συχνά με το ΑΕΠ ολόκληρων χωρών, είναι υποστηρικτές των συγκεκριμένων σχολείων είναι ενδεικτικό των ενδιαφερόντων του κεφαλαίου για το δημόσιο σχολείο και την καπιταλιστική αναδιάρθρωσή του. Αντίστοιχα, σε πολιτικό επίπεδο, το κίνημα των charter schools έχει διακομματική πολιτική υποστήριξη, καθώς και τα δύο τελευταία μεγάλα ομοσπονδιακά εκπαιδευτικά προγράμματα το No Child Left Behind (NCLF) και το Race to the Top των κυβερνήσεων Μπους και Ομπάμα στόχευαν στην επέκταση των συγκεκριμένων σχολείων.

Το αναπάντεχο αποτέλεσμα και η συντριπτική νίκη του ΟΧΙ, των υποστηρικτών δηλαδή του δημόσιου σχολείου,  με 62%,  αποτελεί, από αυτή την άποψη, μια  μεγάλη ήττα των καπιταλιστικών δυνάμεων στις ΗΠΑ στο πεδίο του σχολείου, αλλά και του αμερικάνικου πολιτικού κατεστημένου τόσο της συγκεκριμένης πολιτείας, όσο και ευρύτερα. Μια ήττα που κατά τη γνώμη μας έχει ένα ευρύτερο διεθνές ενδιαφέρον και αξίζει να απασχολήσει λίγο περισότερο τις δυνάμεις εκείνες που μάχονται για την υπεράσπιση του δημόσιου δωρεάν σχολείου για όλα τα παιδιά της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Σε μεγάλο βαθμό, όπως θα ισχυριστούμε και παρακάτω, αποδεικνύεται ότι το σχολείο της αγοράς δεν είναι μια εκπαιδευτική νομοτέλεια και ασφαλώς το εκπαιδευτικό κίνημα στην Ελλάδα δεν είναι απολίθωμα του παρελθόντος, μια συντεχνία με ιδεολογικές αγκυλώσεις που αδυνατεί να παρακολουθήσει το νέο της σχολικής αυτονομίας και της εκπαιδευτικής επιχειρηματικότητας. Εκτός και αν βαφτίσουμε τη Μασαχουσέτη του MIT, του Χάρβαρντ και του Ταφτς διεθνής έδρα του εκπαιδευτικού λαϊκισμού.

Τα δύο στρατόπεδα

Ποιοι όμως συγκρούστηκαν πραγματικά στο δημοψήφισμα της Μασαχουσέτης ;