Η ενδιάμεση έκθεση του ΟΟΣΑ για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα την οποία κρύβει, αλλά εφαρμόζει ήδη, η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας

 

Της Συντακτικής Επιτροπής του Σελιδοδείκτη*

 

Ήδη από τον Φεβρουάριο του 2017 το υπουργείο Παιδείας έχει στα χέρια του την ενδιάμεση έκθεση του ΟΟΣΑ για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Η έκθεση, αν και δημοσιευμένη στην ιστοσελίδα του ΟΟΣΑ[1], κατά ένα παράξενο τρόπο παραμένει κρυφή από την ελληνική εκπαιδευτική κοινότητα, καθώς μέχρι τώρα έχουν παρουσιαστεί μόνο επιμέρους πλευρές της μέσω επιλεκτικών διαρροών από τον κυβερνητικό τύπο[2]  ενώ το Υπ. Παιδείας ισχυρίζεται ακόμα και στις επίσημες συναντήσεις του με τις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες (ΟΛΜΕ – ΔΟΕ) ότι δεν την γνωρίζει και την αναμένει!

Στο παρόν άρθρο θα επικεντρωθούμε συνοπτικά στους βασικούς άξονες των προτάσεων του ΟΟΣΑ για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και θα εξετάσουμε στη βάση αυτής της παρουσίασης δύο κρίσιμες -κατά τη γνώμη μας- διαστάσεις, αφενός τον βαθμό συμμόρφωσης του υπουργείου στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα του ΟΟΣΑ και αφετέρου τον βαθμό διαφοροποίησης της σημερινής ενδιάμεσης έκθεσης του ΟΟΣΑ, σε σχέση με τις προτάσεις που ο ίδιος είχε καταθέσει το 2011. Οι δύο διαστάσεις ασφαλώς αλληλοδιαπλέκονται κι είναι κρίσιμες για την κατανόηση των γενικότερων πολιτικών σχεδιασμών των αστικών δυνάμεων στο πεδίο του σχολείου. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κι ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας ισχυρίζονται ότι ο ρόλος του ΟΟΣΑ είναι απλά συμβουλευτικός κι όχι δεσμευτικός και ταυτόχρονα ότι η νέα έκθεση δεν μπορεί παρά να λαμβάνει υπόψη της τα νέα δεδομένα που διαμορφώθηκαν στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και την ελληνική κοινωνία μετά το 2015.

Θυμίζουμε ότι η έκθεση ΟΟΣΑ του 2011 αποτέλεσε μια σημαντική τομή για την ελληνική εκπαίδευση. Η εκπαιδευτική πολιτική των κυβερνήσεων από το 2011 και μετά βασίστηκε πάνω στις πολύ συγκεκριμένες, νεοφιλελεύθερης κοπής, προτάσεις του ΟΟΣΑ. Ο εξορθολογισμός του σχολικού δικτύου διαμέσου μαζικών συγχωνεύσεων – καταργήσεων σχολικών μονάδων, η θεσμοθέτηση ανεξάρτητων αρχών αξιολόγησης σχολείων και πανεπιστημίων (ΑΔΙΠΠΔΕ-ΑΔΙΠ), το Π.Δ. 152 για την ατομική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, η αύξηση του διδακτικού ωραρίου, οι διαθεσιμότητες εκπαιδευτικών και ο νόμος πλαίσιο για τα πανεπιστήμια αποτελούν μερικές μόνο εξειδικεύσεις της έκθεσης ΟΟΣΑ του 2011 για την ελληνική εκπαίδευση. Επομένως, κάθε άλλο παρά  συμβουλευτικό / τεχνοκρατικό ρόλο είχε ο ΟΟΣΑ τα τελευταία 6 χρόνια στη διαμόρφωση της εκπαιδευτικής πολιτικής.

Συνέδρια ΟΛΜΕ-ΔΟΕ: ένα κρίσιμο στιγμιότυπο στη μάχη για τη ταξική ανασυγκρότηση του κινήματος

της Άννας Μπαχτή, εκπροσώπου των Παρεμβάσεων στο ΔΣ της ΟΛΜΕ,

του Μιχάλη Μιλτσακάκη πρώην εκπροσώπου των Παρεμβάσεων στο ΔΣ της ΔΟΕ

Κανέναν δεν ξαφνιάζει η διαπίστωση πως το εκπαιδευτικό κίνημα ως αναπόσπαστο κομμάτι του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος βρίσκεται σε μία περίοδο βαθιάς κρίσης. Η αποσυσπείρωση από τα σωματεία και η απομάκρυνση από τις συλλογικές διαδικασίες δείχνει να αποκτά «μόνιμα» χαρακτηριστικά κυρίως μετά τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η βίαιη εφαρμογή των μνημονίων και των επιδιώξεων του κεφαλαίου από την αυτοαποκαλούμενη «αριστερή» κυβέρνηση έσπειρε την απογοήτευση στον κόσμο της εργασίας, ο οποίος προσδοκούσε τουλάχιστον να «μπει φρένο» στις ακραίες εκδοχές της νεοσυντηρητικής αναδιάρθρωσης στην εκπαίδευση και στο χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων, της περιόδου των προηγούμενων κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Οι κυρίαρχες δυνάμεις του κυβερνητικού, εργοδοτικού συνδικαλισμού, παλιού και νέου,  ρίχνοντας τα βάρη πολύ εύκολα στους εκπαιδευτικούς που «δεν συμμετέχουν, δεν αντέχουν την απεργία, δεν έρχονται στις Γ.Σ», αρνούνται πλέον να οργανώσουν έστω στοιχειώδεις αμυντικούς αγώνες, απέναντι στα μέτρα που υλοποιούνται. Η ανυποληψία δεν εστιάζεται μόνο στο επίπεδο των τριτοβάθμιων οργανώσεων ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, που έτσι και αλλιώς αντιμετωπίζονταν με καχυποψία από τους εκπαιδευτικούς, αλλά και στο επίπεδο των Ομοσπονδιών, ΟΛΜΕ-ΔΟΕ και των πρωτοβάθμιων σωματείων.

Την ίδια στιγμή όμως,  εξαιτίας της ραγδαίας επιδείνωσης των συνθηκών ζωής, των εργασιακών δικαιωμάτων και της κατάστασης του δημόσιου σχολείου, που στο αμέσως επόμενο διάστημα θα πάρει νέα ποιοτικά, αντιδραστικά χαρακτηριστικά, η συζήτηση και η αγωνία στο ευρύτερο  πρωτοπόρο αγωνιστικό κομμάτι της εκπαίδευσης ανοίγει με νέους όρους για το «αν και πως μπορούμε να πάμε αλλιώς».

Κάτω τα χέρια από τις μαθητικές κινητοποιήσεις

Ο υπουργός – κατ΄όνομα – Παιδείας, Α. Λοβέρδος, παραγγέλνει εισαγγελικές παρεμβάσεις για τις μαθητικές κινητοποιήσεις που εκδηλώθηκαν το προηγούμενο διάστημα και ηλεκτρονικές παρακολουθήσεις για να διαπιστώσει – δήθεν – αν όντως πρόκειται για κινητοποιήσεις που οργανώνονται από μαθητές. Σε αυτή την εκστρατεία τρομοκράτησης της νέας γενιάς και ποινικοποίησης των αγώνων της, βρίσκει πιστούς υπηρέτες, από τα όργανα κρατικής καταστολής μέχρι και «καλοθελητές» Διευθυντές σχολείων οι οποίοι μάλιστα δεν διστάζουν να παραδώσουν στα χέρια της Αστυνομίας τους μαθητές τους ως κοινούς εγκληματίες!

Παρεμβάσεις ΔΕ: Να αποσυρθεί ο νέος τρόπος προαγωγής των μαθητών και η τράπεζα θεμάτων

• ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ Ο ΝΕΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΠΡΟΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΚΑΙ Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΘΕΜΑΤΩΝ
• ΟΧΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΜΑΖΙΚΗ – ΤΑΞΙΚΗ ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΛΥΚΕΙΟ
• ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ 4186 ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Απροκάλυπτα και με τη μέθοδο του σοκ, προχωρά πια η κυβέρνηση στην υλοποίηση του στόχου της, για μαζικό διωγμό των μαθητών από το Λύκειο (Γενικό και ΕΠΑΛ) και κατεύθυνσή τους στη μεταγυμνασιακή κατάρτιση και την μαθητεία – τζάμπα εργασία για τον εργοδότη.

Τρεις ημέρες πριν το ξεκίνημα των εξετάσεων, το Υπουργείο Παιδείας ανοίγει την περίφημη Τράπεζα Θεμάτων, ώστε να εξοικειωθούν δήθεν, μαθητές και καθηγητές, για τις εξετάσεις! Και αυτό, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες και τα αιτήματα για τη μη εφαρμογή της Τράπεζας Θεμάτων και του νέου τρόπου προαγωγής των μαθητών, τόσο από τους Εκπαιδευτικούς και την ΟΛΜΕ, όσο και από τους γονείς! Και παρά και την επισήμανση ακόμα και των δικών του Συμβούλων του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, ότι δεδομένων των προβλημάτων με την ύλη και τη μη τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων –από το Μάρτιο υποτίθεται ότι η Τράπεζα Θεμάτων θα άνοιγε- θα ήταν καλύτερο να εφαρμοστεί πιλοτικά.

Ημερίδα ΕΛΜΕ Λέσβου

 

Για το πρόγραμμα της ημερίδας:

Εκ βαθέων

Του Στέλιου Μαρίνη

 

Είχα ένα όνειρο. Πίστευα ότι το κλειδί για να ανοίξεις τα μυαλά των μαθητών σου ήταν πρώτα να ανοίξεις τις ψυχές τους. Πίστευα ότι μπορεί να μη χρειαστούν ποτέ στη ζωή τους τη διακρίνουσα τριωνύμου, αλλά πάντα θα χρειάζονταν το διερευνητικό στοχασμό, την αυτοπειθαρχία, την αυτοεκτίμηση και το σεβασμό των άλλων. Πίστευα ότι αυτές οι αρετές δεν αποκτώνται με κουρίκουλουμ ούτε, βέβαια, με πλάνο για να βγει η ύλη, αλλά με προσέγγισή τους, με ενδυνάμωση της αυτοπεποίθησής τους, με την καλλιέργεια εσωτερικών κινήτρων για την απόκτηση της γνώσης. Πίστευα ότι οι τελικές εξετάσεις δεν έχουν καμιά παιδαγωγική αξία, αφού δεν δίνουν περιθώριο βελτίωσης, αλλά απλώς κατατάσσουν τους μαθητές μέσω μιας κλίμακας που δεν λέει τίποτε. Πίστευα ότι, εφόσον υπάρχουν, στόχο έχουν να δώσουν στο μαθητή την αφορμή να συνοψίσει και να οργανώσει τις γνώσεις του και να τον ασκήσουν στη συγκέντρωση της σκέψης σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο και όχι να τον απορρίψουν ή να του ανοίξουν το δρόμο για μια επαγγελματική πορεία. Πίστευα ότι η γνώση είναι προνόμιο ελεύθερων ανθρώπων και μεταδίδεται με ενδιάμεσο ελεύθερους ανθρώπους που αγαπούν αυτό που κάνουν. Πίστευα ότι οι μαθητές δεν μαθαίνουν όπως οι μηχανές, εκτός αν στόχος μας είναι να παραγάγουμε υβρίδια ανθρωπομηχανών. Πίστευα ότι, όταν η κοινωνία βρίσκεται σε πνευματική και ηθική έξαρση, το σχολείο στοχεύει στην ένταξη των μαθητών σ’ αυτή την κοινωνία, αλλά όταν η κοινωνία βρίσκεται σε παρακμή, το σχολείο παλεύει να προετοιμάσει ανθρώπους που θα αλλάξουν την κοινωνία.

Τράπεζα αιμάτων

του Στέλιου Μαρίνου

(Παρεμβάσεις – Κινήσεις – Συσπειρώσεις)

Τράπεζα θεμάτων

Μια ακόμη πτυχή του πολέμου ενάντια στα δικαιώματα του λαού

Όταν είσαι καθηγητής Πανεπιστημίου, αρκεί να μη χάνεις ώρες διδασκαλίας για να ολοκληρώσεις τη διδασκαλία του μαθήματός σου μέσα στο Ακαδημαϊκό έτος. Θεωρείται δεδομένο ότι η ακαδημαϊκή διδασκαλία περιορίζεται στην καλή παρουσίαση του μαθήματος. Ο καθηγητής διδάσκει. Αν περισσέψει χρόνος απαντά σε ερωτήσεις, οι δε απαντήσεις του μπορεί κάλλιστα να είναι απλώς παραπομπή σε πηγές – βιβλιογραφία. Την ευθύνη να μάθουν το διδασκόμενο αντικείμενο έχουν οι φοιτητές.

Η μεταφορά, όμως, του μοντέλου αυτού στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ακυρώνει κάθε παιδαγωγική αρχή. Χιλιάδες έρευνες πρέπει να πάνε στα αζήτητα, η δε επιστήμη της παιδαγωγικής συνολικά καθίσταται άχρηστη για τους εκπαιδευτικούς του Λυκείου.