Το χώμα που αγωνίζεται να γίνει φτερούγα κι ο βούρκος της ΟΝΝΕΔ.

Κάτω τα χέρια από τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και τα δημοκρατικά δικαιώματα!

του Κώστα Γούση

Εμείς μπορούμε να δώσουμε τη ζωή μας μέσα σ’ ένα συλλαλητήριο.

Εσείς τι μπορείτε;

Νίκος Καρούζος,  «Αντισεισμικός τάφος»

Απ’ την πρώτη στιγμή που κοίταξα τη επαίσχυντη διαδικτυακή αφίσα της ΟΝΝΕΔ. «Βίλα ανομίας. Η βία δεν είναι πολιτισμός – ΟΝΝΕΔ», για κάποιο λόγο μου καρφώθηκε στο μυαλό ο πρόλογος του Αλέξη Πάρνη στο βιβλίο του Γειά χαρά – Νίκος. Θα μου πείτε τη σχέση μπορεί να έχει η ΟΝΝΕΔ με ένα βιβλίο για την αλληλογραφία Πάρνη – Ζαχαριάδη; Ο συγγραφέας γράφει σε κάποιο σημείο πως τα «πάντα ρει» κι ο καθένας «χους εστί και εις χουν απελεύσεται». Αλλά, συνεχίζει, όπως λέει κι ο θαυμάσιος Ισπανός ποιητής Λουίς Θερνούδα (1902-1963), που πέθανε ως πολιτικός εξόριστος μακριά απ’ τη γη του, ο άνθρωπος δε θα πάψει ποτέ να είναι «το χώμα που αγωνίζεται να γίνει φτερούγα». Κι αυτό είναι το αισιόδοξο μήνυμα κάθε γενιάς στην επόμενη. 

Η ΟΝΝΕΔ είναι ο βούρκος που δεν έχει καμιά προσδοκία πέρα απ’ το να παραμείνει βούρκος.  Tι κάνουν όμως οι ΟΝΝΕΔίτες όταν καταρρέουν τα 90′s του νεοφιλελεύθερου γιαπισμού; Το ρίχνουν στην αστική φιλανθρωπία και πρωτοβουλίες τύπου «επιχειρώ αλλιώς» και «πληρώνω δίκαια». Επιβιώνουν σαν απομεινάρια μιας παρελθούσας περιόδου, κάτι σα ζόμπι που συνεχίζει να τρέφεται με σάρκες, σαν το παλιό που δε λέει να πεθάνει, κάτι σαν την ηθική των αφεντικών ή τον πολιτισμό ενός Στυλιανίδη που τη μέρα της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου την έβγαλε στα μπουζούκια και την επομένη στο γήπεδο. Οι «πετυχημένοι» της ΟΝΝΕΔ είναι αυτοί που, σαν άλλοι φελλοί, επιπλέουν, και είναι έτοιμοι στο όνομα της επιτυχίας να πατήσουν επί πτωμάτων. Όμως, πόσοι να επιπλεύσουνε όταν η πίτα μικραίνει και οι αδηφάγες ορέξεις μεγαλώνουν;