Κάλεσμα σε Γενική Συνέλευση

Συναδέλφισσα/-ε
Στις εκλογές του Γενάρη είχαμε τη συντριπτική ήττα των πολιτικών δυνάμεων που επέβαλλαν για μία πενταετία μια πολιτική άγριας λιτότητας και εξαθλίωσης της ελληνικής κοινωνίας. Το αποτέλεσμα αυτό δεν ήταν παρά η εκλογική έκφραση της λαϊκής οργής και της αγανάκτησης, όπως αυτές διαμορφώθηκαν μέσα από τις μάχες που έδωσε ο καθένας απέναντι στα δικά του ατομικά, καθημερινά αδιέξοδα, αλλά και μέσα από τους σκληρούς συλλογικούς αγώνες σε εργατικούς χώρους και κεντρικό πολιτικό σκηνικό.

Ένα μήνα μετά- αν και σε πρώτη φάση φυσιολογικότατα ανακουφισμένη από την ήττα των μνημονιακών νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων- η πλειοψηφία των εργαζομένων διαβλέπει τα αδιέξοδα της πολιτικής της νέας κυβέρνησης. Η αόριστη ελπίδα και η μεταφυσική θεώρηση ότι οπωσδήποτε μετά από κάτι κακό θα ακολουθήσει κάτι καλύτερο έδωσαν στο σύντομο μέχρι σήμερα μετεκλογικό διάστημα τη θέση τους στη σκληρή πραγματικότητα. Η πρόσφατη «συμφωνία» για τετράμηνη παράταση του υπάρχοντος προγράμματος που υπέγραψε η νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ είναι μία στρατηγική επιλογή που σημαίνει πλήρη αποδοχή και τελικά υποταγή στο πλαίσιο που επιβάλλουν ΕΕ και ΔΝΤ. Οι κυβερνητικές δηλώσεις δέσμευσης στην τήρηση όλων των δανειακών υποχρεώσεων προς τους πιστωτές, η αποδοχή της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ, η συνέχιση των ιδωτικοποιήσεων, η αποδοχή της απαγόρευσης λήψης του παραμικρού μονομερούς, χωρίς «άνωθεν» έγκριση μέτρου, η συμμόρφωση στις ρήτρες πλεονάσματος, οι εγγυήσεις ρευστότητας και ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, σηματοδοτούν την συνέχιση της βάρβαρης πολιτικής για το λαό, τους εργαζόμενους, τη νέα γενιά.

Ο αντίκτυπος των παραπάνω δεσμεύσεων είναι η υπαναχώρηση ακόμα και σε μια σειρά ζητήματα που είχε δεσμευτεί προεκλογικά η κυβέρνηση: η άμεση αύξηση του κατώτερου μισθού, το αφολόγητο των 12.000 €, η «σεισάχθεια», η αναίρεση ιδιωτικοποιήσεων παζαρεύονται με εξωτερικούς και εσωτερικούς «εταίρους» (τρόικα – «θεσμούς», ΣΕΒ κ.λπ.).

Συγκεκριμένα για το Υπουργείο Παιδείας, χαρακτηριστική ήταν η πρόσφατη συνάντηση της ηγεσίας του με το ΔΣ της ΟΛΜΕ. Ο υπουργός ξεκαθάρισε ότι δεν μπορούν να δοθούν μισθολογικές αυξήσεις, επανακατάταξη σε κλιμάκια ή ξεπάγωμα βαθμών «λόγω της δημοσιονομικής κατάστασης» ενώ για όλα τα υπόλοιπα αιτήματα (επαναφορά ωραρίου, μείωση μαθητών ανά τμήμα, επαναλειτουργία σχολείων που έκλεισαν, κατάργηση ελαστικών σχέσεων εργασίας) ανάγονται στην «ανάγκη για μαζικούς διορισμούς, κάτι το οποίο δεν μπορεί να γίνει».

Εμείς από τη μεριά μας δεν έχουμε κανένα λόγο να εφησυχάζουμε. Από την άμεση επαναφορά όλων των συναδέλφων μας που βρίσκονται σε διαθεσιμότητα χωρίς όρους και προϋποθέσεις, τους μαζικούς διορισμούς μόνιμων εκπαιδευτικών και το πραγματικά Δημόσιο Δωρεάν 12χρονο Σχολείο για όλα τα παιδιά, μέχρι την κατάργηση όλου του πλαισίου για την αξιολόγηση, την επαναλειτουργία των υποστηρικτικών δομών (βιβλιοθήκες, Π.Δ.Σ., ενισχυτική), το ωράριο και τα τμήματα, όλα τα αιτήματά μας είναι ζωντανά και απαιτούν την ικανοποίησή τους. Όσα είπαμε μέχρι τώρα ισχύουν!

Τα σωματεία είναι όπλα διεκδίκησης των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Όλοι και όλες
στη Γενική Συνέλευση της ΕΛΜΕ
την Πέμπτη 12 Μαρτίου
και ώρα 6:00 μ.μ. στα Κεντρικά Λύκεια.
Καμία αυταπάτη – καμιά αναμονή –
καμιά περίοδο χάριτος!

Συσπειρωνόμαστε στα σωματεία μας, επαναφέρουμε τα αιτήματα του εκπαιδευτικού κινήματος στο προσκήνιο, ανατρέπουμε το κλίμα αναμονής και αδράνειας!