Η κρίση που βιώνει παγκοσμίως το καπιταλιστικό σύστημα με την πτώση της κερδοφορίας του βρίσκεται σε ιστορική φάση• είναι τόσο βαθιά και δομική κρίση που για την τάξη των εκμεταλλευτών δεν υπάρχει άλλος τρόπος εξόδου από το τσάκισμα λαϊκών δικαιωμάτων και εργατικών κατακτήσεων ενός αιώνα. Τρισεκατομμύρια ευρώ, δοκάρια, λίρες- ο πλούτος των λαών-παραμένουν αδρανή στα χρηματοκιβώτια των καπιταλιστών σε όλο τον κόσμο περιμένοντας το χτύπημα της εργατικής δύναμης και το ξεπούλημα του περιβάλλοντος και του δημόσιου πλούτου για να «ξανανθίσει» η κερδοφορία τους. Είτε με τη μορφή του δημόσιου χρέους, είτε με τη μορφή της κρίσης του τραπεζικού συστήματος, είτε με τα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς η κρίση εμφανίζεται παντού για να δικαιολογήσει την επίθεση στους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους νέους, τους μετανάστες, για να καταργήσει κάθε μορφή κοινωνικής παροχής, όπως η παιδεία, η υγεία, η ασφάλιση, οι μεταφορές κ.λπ., για να εμπορευματοποιήσει κάθε αγαθό της φύσης ή επιστημονικό επίτευγμα.
Η κοινωνική βαρβαρότητα που μας ετοιμάζουν βρίσκεται ήδη μπροστά στα μάτια μας: στην εν ψυχρώ δολοφονία των απεργών στη Ν. Αφρική επειδή τόλμησαν να διεκδικήσουν αυξήσεις στους πενιχρούς μισθούς τους ώστε να μπορέσουν να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο, στη γεωμετρική αύξηση των αυτοκτονιών που οφείλονται αποκλειστικά στις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, στα νέα φασιστικά τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής, μηχανισμό παρακρατικό που σήμερα ξυλοκοπεί τους κολασμένους της γης, τους μετανάστες, και αύριο όλους εμάς τους εργαζόμενους, στους τόνους χημικών και την βιαιότητα των μηχανισμών καταστολής, στον ορυμαγδό της αντεργατικής προπαγάνδας από τα καθεστωτικά ΜΜΕ.
Στο εσωτερικό πολιτικό επίπεδο, η νέα τρικομματική κυβέρνηση (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) εγκατέλειψε οριστικά τη φρασεολογία της επαναδιαπραγμάτευσης και επιχειρεί- καθ’ εντολή της τρόικας- να υλοποιήσει το πακέτο των 12 δις που, συμπληρώνοντας τους προηγούμενους γύρους λεηλασίας των εργαζομένων, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τον λαό στην εξαθλίωση και την έννοια του δημόσιου αγαθού στον Καιάδα της ιστορίας.
Στην εκπαίδευση οι πολιτικές κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ οδηγούν δημόσιο σχολείο και πανεπιστήμιο στην κατεδάφιση: υποχρηματοδότηση, μισθολογική και επιστημονική απαξίωση των εκπαιδευτικών, συγχωνεύσεις σχολείων και καταργήσεις πανεπιστημιακών τμημάτων, λειτουργία με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, προοπτική απολύσεων, αξιολόγηση και ιδεολογική χειραγώγηση, ελαστικές σχέσεις εργασίας, εξεταστικοκεντρικό σχολείο, εντατικοποίηση και μαύρη γνώση… Οι φραγμοί που ορθώνονται σήμερα μπροστά στη μόρφωση της νεολαίας δεν βρίσκουν καλύτερη απεικόνιση από το γεμάτο δωδεκάχρονα παιδιά ντατσουν, που τα περιμάζεψε από το δρόμο να κάνουν ωτοστόπ για καταφέρουν να φτάσουν στο σχολείο τους…
Σε συμβολικό επίπεδο δύο στιγμιότυπα έχουν αξία για να αντιληφθούμε την επίθεση που δεχόμαστε: η μνημειώδης δήλωση Αρβανιτόπουλου ότι «η δωρεάν παιδεία έχει μετατραπεί σε μια ακριβοπληρωμένη δαπάνη σε βάρος του Έλληνα φορολογούμενου)), σε μια περίοδο όπου το ποσοστό του ΑΕΠ για την παιδεία έχει πιάσει ιστορικό χαμηλό (2,75%), διαρκώς μειούμενο τα τελευταία χρόνια, και όπου τα σχολεία δεν έχουν χρήματα για πετρέλαιο και αναλώσιμα, και η εξαγγελία του ιδίου για τη δωρεάν σίτιση των αναπληρωτών συναδέλφων σε στρατιωτικές λέσχες, κυνική ομολογία της εξαθλίωσης στην οποία έχουν οδηγήσει τον εκπαιδευτικό. Αυτό είναι το όραμα του Υπουργείου για τους εργαζομένους του: όχι ένας αξιοπρεπής εργαζόμενος και καταρτισμένος επιστήμονας αλλά ένας επαίτης- τρόφιμος των στρατιωτικών συσσιτίων σε μια εικόνα βγαλμένη απ’ τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια– μέσα σε δυο χρόνια περάσαμε από το «νέο παιδοκεντρικό σχολείο της ψηφιακής εποχής» στις παγωμένες αίθουσες και στους υποσιτισμένους καθηγητές και μαθητές, στα τριαντάρια τμήματα και στους «ρομαντικούς» μαυροπίνακες…
Ενενήντα χρόνια μετά την κατάρρευση του ιστορικότερου οράματος του ελληνικού αστισμού, της Μεγάλης Ιδέας, δέκα χρόνια μετά την υλοποίηση του τελευταίου μεγάλου οράματος του, τού οποίου τις συνέπειες σήμερα βιώνουμε με οδυνηρό τρόπο, της ένταξης δηλ. στην ευρωζώνη, εκπαιδευτικοί και εργαζόμενοι βιώνουμε καθημερινά το νέο μεγάλο όραμα της ελληνικής αστικής τάξης: τη μετατροπή της χώρας σε μια Ειδική Οικονομική Ζώνη υπερεκμετάλλευσης των εργαζομένων και υψηλής καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Έχουμε λοιπόν πόλεμο– πόλεμο ταξικό, πόλεμο σκληρό… Στον πόλεμο λοιπόν αυτόν αυτό που μας βασανίζει είναι το «π κάνουμε εμείς». Η γραφειοκρατική ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος δεν θέλει και δεν μπορεί να οδηγήσει τους εργαζόμενους σε σύγκρουση και ανατροπή. Η καθιέρωση της 24ωρης απεργίας τη μέρα που ψηφίζονται τα μέτρα κι έπειτα νεκρική σιγή έχει καταντήσει ψυχαναγκαστική εθιμοτυπία μελλοθανάτων! Σπέρνει την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία στους εργαζόμενους. Η εισήγηση της ΟΛΜΕ περιέχει έναν μακρύ κατάλογο αιτημάτων με τα οποία δεν μπορεί να διαφωνήσει κανένας ουσιαστικά, απουσιάζει ωστόσο κάποιο εντελώς έστω κάποιο πολιτικό σκεπτικό, κάποιο σχέδιο ανάπτυξης του κινήματος, κάποια προοπτική.
Στη φάση που βρισκόμαστε δεν μπορούμε να πηγαίνουμε με καταλόγους αιτημάτων απορρίπτουμε ολοκληρωτικά την κυβερνητική πολιτική. Παλεύουμε για την επιβίωση της ελληνικής κοινωνίας και το μέλλον των μαθητών μας. Δεν θέλουμε να βελτιωθεί η πολιτική τους! Θέλουμε να την ανατρέψουμε! Θέλουμε πίσω την εργασιακή και οικονομική μας αξιοπρέπεια! Θέλουμε δημόσια όλα τα αγαθά! Θέλουμε πραγματική εργατική δημοκρατία, κοινωνικό έλεγχο στη εργασία, στη μόρφωση, στην υγεία! Θέλουμε να σχεδιάζουμε εμείς οι εργαζόμενοι την εκπαιδευτική πολιτική, τα αναλυτικά προγράμματα, τις μεθόδους!
Πώς παλεύουμε για αυτά; Με τη συμμετοχή όλων των εργαζομένων στη διαμόρφωση ενός κοινωνικού ρεύματος ρήξης και ανατροπής της κυβέρνησης και των πολιτικών της. Με τη σύγκρουση με την ΕΕ και τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς. Με την ιδεολογική πάλη για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Με τη διαμόρφωση λαϊκών αντι-θεσμών αλληλεγγύης. Με πολύμορφες λαϊκές κινητοποιήσεις σε κάθε κοινωνικό και εργατικό χώρο και στόχο τη Γενική Πολιτική Απεργία διαρκείας.
Προτείνουμε:
- Τριήμερη απεργία την εβδομάδα που θα ψηφίζονται τα μέτρα σε συντονισμό με άλλες ομοσπονδίες που θα έχουν ανάλογες αποφάσεις και νέες συνελεύσεις την τρίτη ημέρα για την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων. Συμφωνούμε με κάθε άλλη πρόταση που κινείται στην ίδια κατεύθυνση.
- Καταλήψεις Περιφερειακών Διευθύνσεων, ημέρα που «το σχολείο ανοίγει στην κοινωνία», με γονείς – μαθητές – σωματεία κάθε περιοχής και την συγκρότηση κοινών επιτροπών αγώνα, αποκλεισμούς Διευθύνσεων ή άλλων δημοσίων κτηρίων, συλλαλητήρια απογευματινά ή Σαββατοκύριακα σε όλη την Ελλάδα.
Ξεσηκωμός διαρκείας ενάντια στην νέα κοινωνική λεηλασία!
Γενική Πολιτική Απεργία διαρκείας!
Ανατροπή της κυβέρνησης και όλων των μνημονιακών νόμων!
Να τελειώσουμε με τις βάρβαρες πολιτικές τους, πριν μας τελειώσουν όλους!
Αγωνιστική Παρέμβαση ΕΛΜΕ Λέσβου 
Σχολιάστε