Κυκλοφόρησε το 7ο τεύχος του ενημερωτικού δελτίου της Αγωνιστικής Παρέμβασης.
Μπορείτε να το κατεβάσετε πατώντας εδώ
Όταν ξεκίνησε η επίθεση της κυβέρνησης στην εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία με σημαία το δημόσιο χρέος και το ΔΝΤ, πολλοί από μας αναρωτηθήκαμε τι κοινωνία θα αφήσουμε στα παιδιά μας.
Η ομοβροντία μέτρων για την εκπαίδευση, το μαθητή και τον εκπαιδευτικό μας αναγκάζει να σκεφτούμε και το ανάποδο: τι παιδιά θα αφήσουμε στην κοινωνία του μέλλοντος.
Σταδιακά διαμορφώνεται γύρω μας μια προοπτική που θα σφραγιστεί από το φραγμό στη γνώση, όσο και αν όλα γίνονται σε μια δήθεν κοινωνία της γνώσης και της πληροφορίας.
Καταρχήν εμποδίζεται η πρόσβαση του μαθητή στο σχολείο. Οι συγχωνεύσεις-κλεισίματα παίρνουν τη σχολική μονάδα από τη γειτονιά και το χωριό. Ειδικά στο χωριό τα πράματα είναι επικίνδυνα καθώς διαφαίνεται ότι στη δυτική Λέσβο μετά την Καλλονή λ.χ. οι επιλογές της κυβέρνησης προβλέπουν ένα ή δυο γυμνάσια και ένα λύκειο. Καμία αισιοδοξία δεν επιτρέπεται, αν προσθέσει κανείς το γεγονός πως σε μια σειρά περιοχές διακόπηκε για αρκετές μέρες η μετακίνηση των μαθητών γιατί το κράτος προσχώρησε στο «δεν πληρώνω». Η δήλωση Προβόπουλου, διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας (ετήσιο εισόδημα άνω των 300.000 ευρώ) ότι η μετακίνηση των μαθητών είναι σπατάλη και πρέπει να σταματήσει, τελικά δεν ήταν τυχαία, αλλά διερευνητική.
Σε δεύτερο επίπεδο, αν ο μαθητής φτάσει στο σχολείο, το ίδιο το περιεχόμενο της εκπαίδευσης του ΔΝΤ που διαμορφώνει το ΠΑΣΟΚ εμποδίζει την πρόσβαση στη γνώση.
Στα περίφημα «800 ολοήμερα δημοτικά» η διδασκαλία αγγλικών και πληροφορικών σε παιδιά της α΄ δημοτικού που δεν ξέρουν να γράφουν στα ελληνικά «φωνάζει» ότι στόχος είναι τα κολυβογράμματα: πληροφορική για να μπορεί κανείς να κόβει αποδείξεις με σύγχρονη ταμειακή και αγγλικά τουριστικού επιπέδου για να παίρνει παραγγελίες ή να καταναλώνει προϊόντα κινητής τηλεφωνίας και διαδικτύου.
Στο επίσης περίφημο «νέο λύκειο», με υποχρεωτικά μαθήματα τη γλώσσα, τα αγγλικά και τη γυμναστική, είναι σαφής ο προσανατολισμός σε μια εκπαίδευση που εξορίζει τη γενική παιδεία, την ολόπλευρη γνώση και τη δυνατότητα να καταλάβει κανείς, αλλά και να αλλάξει τον κόσμο.
Βασικές δεξιότητες και πληροφορίες σκόρπιες είναι η προσφερόμενη γνώση. Χρήσιμες για έναν αναλώσιμο εργαζόμενο, σε δουλειές του ποδαριού, ανασφάλιστο και ανασφαλή.
Ανάλογη είναι και η προσέγγιση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, με πρότυπο τα χρεοκοπημένα μοντέλα των ΗΠΑ και της Αγγλίας που εισάγουν εγκεφάλους από την Ευρώπη και τον Τρίτο Κόσμο και κάνουν πως δε βλέπουν τις μεγάλες ζώνες λειτουργικού αναλφαβητισμού.
Τι θα δώσουν οι γνώσεις και τα πτυχία το νέο των 500 ευρώ, χωρίς ασφάλιση, συλλογική σύμβαση και σύνταξη. Τίποτα άλλο από αίσθημα αδικίας γιατί δεν αναγνωρίστηκαν τα προσόντα και υποψία ότι αυτό δεν είναι δίκαιο. Αυτή είναι η βασική ιδέα για την εκπαίδευση στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ.
Την αρνητική ουτοπία της Διαμαντοπούλου συμπληρώνει η προσέγγιση της εκπαίδευσης σαν μια αναξιοποίητη αγορά. Όλα μπορούν να ιδιωτικοποιηθούν, ξεκινώντας από τα βιβλία και την κατάργηση του ΟΕΔΒ. Ο στραγγαλισμός των λειτουργικών δαπανών σήμερα, επιχειρείται να νομιμοποιήσει την εισβολή του σπόνσορα αύριο.
Αν λοιπόν η εκπαίδευση της αμάθειας και το σχολείο της αγοράς είναι ο στόχος, ποια μπορεί να είναι η τύχη του εκπαιδευτικού; Έτσι εξηγείται η διαρκής απαξίωση του εκπαιδευτικού που φταίει για όλα και γι΄ αυτό δεν αξίζει τα λεφτά του, πρέπει να βρίσκεται διαρκώς με το φόβο της απόλυσης, της μετάθεσης, της μείωσης μισθού. Δε χρειάζεται να συμφωνεί με το σχολείο του ΔΝΤ. Αρκεί να έχει το στόμα κλειστό και τη μέση ευλύγιστη.
Προκύπτει λοιπόν ως ανάγκη η πάλη για την ανατροπή του Μνημονίου ΠΑΣΟΚ-ΕΕ-ΔΝΤ και της εκπαιδευτικής πολιτικής που αυτό συνεπάγεται. Αυτός είναι ο δρόμος για να υπερασπιστούμε τα εργασιακά και μορφωτικά δικαιώματα του ζωντανού στοιχείου της εκπαίδευσης.
Όχι βέβαια για να υπερασπιστούμε το σήμερα ή για να γυρίσουμε στο καλό χτες που δεν υπήρξε. Αυτά μας οδήγησαν στο σχολείο του ΔΝΤ. Είναι ώρα να αρνηθούμε τη λογική ότι ο άνθρωπος γεννιέται για να γίνει μισθωτός. Το παιδί του σήμερα, ο άνθρωπος που αφήσουμε αύριο στην κοινωνία, είναι κάτι πολύ ευρύτερο και πολύ πιο πλούσιο. Και η εκπαίδευση οφείλει να του ανοίγει ορίζοντες στη γνώση, να του καλλιεργεί τη συλλογικότητα και το δημοκρατικό ήθος, να δίνει την αυτοπεποίθηση ώστε να απαιτεί κοινωνική δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, ελευθερία. Να μην είναι αξίες που πιπιλίζουμε όταν γράφουμε έκθεση και πετάμε στη λάσπη όταν ζούμε.
Αγωνιστική Παρέμβαση ΕΛΜΕ Λέσβου 
Σχολιάστε